يادداشتهاي پراکنده

در دهمين انتخابات رياست جمهوري اسلامي ايران به ميرحسين موسوي رأي مي‌دهم. اين امر از يادداشت و مصاحبه‌اي که پيش از اعلام نامزدي ايشان منتشر شد، و مواضع من پس از آن، شفاف و روشن بوده است.

به ميرحسين موسوي رأي مي‌دهم زيرا او را شايسته‌ترين دولتمرد تاريخ سي ساله جمهوري اسلامي ايران، دولتمرد محبوب و مورد حمايت و علاقه خاص امام خميني (ره) و مدير توانمند کشور در دوران جنگ هشت ساله تحميلي، مي‌دانم. به ميرحسين موسوي رأي مي‌دهم زيرا او را تنها کسي مي‌دانم که مي‌تواند به وضع اسفناک کنوني پايان دهد. ميرحسين موسوي، اکنون، بيست سال پس از پايان دوره هشت ساله صدارتش (1360- 1368)، انبوهي دانش و تجربه اندوخته که او را در مقامي بس فراتر از آن زمان جاي مي‌دهد.

روشن است که اين اعلام حمايت به معني تأييد مطلق هر آن‌چه در دوره رياست جمهوري مهندس موسوي رخ دهد نخواهد بود. اين حق من، و حق هر شهروند ايراني، است که در زمان خود نظرات خويش را درباره انتصاب‌ها و سياست‌ها، هر چند انتقادآميز و تلخ، بيان کند. اين حق من و حق هر شهروند ايراني است که در ميانه يا پايان رياست جمهوري ميرحسين موسوي درباره کارنامه او داوري کنند و به آن نمره دهند. با تمامي وجود آرزومندم که در اين آزمون بزرگ و تاريخي ميرحسين موسوي با بالاترين نمره موفق شود. اگر چنين شود نام او در زمره بزرگ‌ترين دولتمردان مصلح تاريخ معاصر جهان اسلام، در رديف نظام‌الملک دکن و محمد کوپرولو و اميرکبير، ثبت خواهد شد.

بيش از اين درباره مهندس موسوي سخن نمي‌گويم و به کساني مي‌پردازم که مي‌پرسند چرا از موضع چهار سال پيش خود به سود احمدي‌نژاد، در زمان انتخابات نهم رياست جمهوري، عدول کرده‌ام. اين امر نارضايتي شديدي را در ميان گروهي از دوستان و علاقمندان و خوانندگان کتاب‌هايم برانگيخته است. ايميل‌ها و گفتگوهاي تلفني مکرر در اين روزها با برخي دوستان بيانگر اين امر است. گوياترين نمونه ايميل زير است:

متن فوق با تعارفات اغراق‌آميز آغاز مي‌شود و با اهانت‌هاي شديد پايان مي‌يابد. اين متن شايد کسي را که به دنبال رابطه «مريد و مرادي» بوده، و در اين راه کوشيده، به «حفظ مريدهايش» وسوسه کند، و متأسفانه در حوزه‌ها و محافل فرهنگي ما اين رويه کارايي نيز داشته، ولي من هيچگاه نه به دنبال ايجاد رابطه «مراد و مريدي» با کسي بوده نه حتي به چنين چيزي انديشيده‌ام. اگر کساني چنين تلقي داشته‌اند، بايد توجه کنند که اين «مريد» است که بايد از «مراد» تبعيت کند نه به عکس. قطعاً من از آنان نيستم که اجازه دهم «مريدان» اداره‌ام کنند. تحليل‌ها و تحقيقات من، از نيمه دهه 1360، سال‌ها پيش از ظهور پديده‌اي به نام احمدي‌نژاد، در فضاي سياسي ايران منتشر مي‌شد يا به دست مسئولان مي‌رسيد و در سياست‌گذاري‌ها مؤثر بود؛ از آغاز هدفي مشخص را، با روش‌هايي روشن، دنبال مي‌کردم و مکرر نسبت به افراط و تفريط‌ها و برداشت‌هاي يکسويه از تحقيقاتم هشدار مي‌دادم. اين رويه را در مقدمه کتاب زرسالاران مي‌توان ديد؛ آنجا که به تجليل از يهوديان ثروتمندي چون اميل پرر و والتر راتنو يا پارسياني چون گشتاسب شاه نريمان پرداخته‌ام. نوشتم:

در حوزه سياست نيز، برخلاف تلقي نويسندگان نامه فوق، هيچگاه «نان به نرخ روز» نخورده‌ام؛ نه در دوره حکومت پهلوي نه پس از انقلاب. ولي تحولات بزرگ در حوزه انديشه و نظر و در نگاهم به زندگي رخ داده است که آن را طبيعي هر انسان داراي فکر و روان زنده و پويا مي‌دانم. جمود و تصلب در قالب‌هاي لايتغير نظري، که ايدئولوژي مارکسيسم تنها يک نمود آن بود، بزرگ‌ترين آفت انديشه است. در طول زندگي، از نوجواني تا امروز که 54 ساله‌ام، آموختم که از «ايمان» به انگاره‌هاي متصلب «ايدئولوژيک» به «باور» به يافته‌هاي برخاسته از کاوش دقيق و جامع نظري برسم. «ايمان» در حوزه معنويت جا دارد نه در حوزه انديشه و پژوهش. مي‌توان به خداوند «ايمان» داشت ولي نمي‌توان در حوزه انديشه و پژوهش اجتماعي و سياسي و تاريخي «مؤمن» بود. در اين کاربرد، «ايمان» به معني «يقين قطعي» است نه بيش‌ از آن؛ که اين نيز مي‌تواند به تبع يافته‌ها و تحولات جديد نظري فرو ريزد.

اگر مي‌خواستم «نان به نرخ روز» بخورم زمان حکومت پهلوي نيز مي‌توانستم؛ و تعجب نکنيد اگر بگويم در سي ساله اخير نيز حال و روزم بهتر مي‌بود. برخي کسان را مي‌شناسم که مانند من رنج زندان و سلول انفرادي و شلاق را نچشيدند و به‌عکس در دوران دانشجويي منبع ساواک (سازمان اطلاعات و امنيت حکومت پهلوي) بودند و پس از انقلاب به مقامات عالي، از رياست دانشکده علوم اجتماعي دانشگاه تهران، که زماني دانشجوي آن بودم، تا معاونت وزير و حتي وزارت و معاونت رئيس‌جمهور رسيدند. در سه دهه اخير نيز جايگاهم به‌گونه‌اي بود که مي‌توانستم با «نفاق»، به تعبير نويسندگان نامه يا «خودفروشي» به تعبير خودم، راهي ديگر دنبال کنم و سرنوشت دنيوي ديگر داشته باشم. اما، اگر چنين مي‌کردم، اين نبودم که امروز هستم.

«ادعاي مورخ بودن» نداشتم؛ مورخ و محقق هستم! مي‌توان بر نظراتم خرده گرفت و نپذيرفت و مردود شمرد ولي نمي‌توان منکر شد که بخش عمده عمر خويش را در پژوهش تاريخي گذرانيده‌ام؛ با کم‌ترين اجر مادي و حتي به ازاي از دست دادن امکانات مادي خويش، و حتي به بهاي درافتادن با کانون‌هاي قدرتمندي که تحقيقاتم را براي منافع خود خطرناک مي‌ديدند. عبدالله شهبازي مورخ است نه «مدعي مورخ بودن» همان‌گونه که نمي‌توان منکر مورخ بودن ساير مورخين شد؛ هر کس و با هر ديدگاه!

«ادعاي انسان طراز اوّل جامعه بودن» را هيچگاه نداشتم. زندگي‌ شخصي و اجتماعي‌ام سرشار از خلل و رنج بوده؛ نه خودشيفتگي داشته‌‌ام نه خود را از ديگران برتر ديده‌ام. اين را کساني گواهي مي‌دهند که مرا از نزديک مي‌شناسند.

«مدعي مبارزه با دزدان»، يعني مبارزه با کانون‌هاي فساد، بوده و هستم. در اين راه کوشيده‌ام و خواهم کوشيد؛ موسوي رئيس‌جمهور باشد، احمدي‌نژاد يا هر کس ديگر. در اين راه مصائبي بزرگ متحمل شده‌ام به‌عکس کساني که با به دست گرفتن «پرچم عدالت‌خواهي» به قدرت و ثروت و مقامات عالي رسيدند و در برابر سيل هجمه‌ها و تهمت‌هاي خردکننده مرا تنها گذاشتند. يکي از دلايل رأي ندادن به احمدي‌نژاد، و کانوني که با حربه‌هاي به شدت غيرديني و غيراخلاقي از احمدي‌نژاد حمايت مي‌کند، همين است. منظورم خودشيفتگاني است که تمامي آن‌چه را که در نامه فوق به من نسبت داده شده در شخصيت‌شان متبلور مي‌بينم؛ و اينک کارشان به جايي رسيده که خود را، نعوذبالله، علي (ع) و حسين (ع) و چهره‌هايي چون ميرحسين موسوي را «طلحه و زبير» و حتي «يزيد» مي‌خوانند. اينان همان کسان‌اند که پاليزدار بيچاره را به «فرافکني» متهم کردند، که گويا براي نپرداختن تعهدات بانکي به «افشاگري» دست زده زيرا ظاهراً راه‌هاي معمول و مرسوم در جامعه امروزي ايران مانند زدوبند و رشوه و اعمال نفوذ براي حل‌و‌فصل اين امور به روي او بسته بود، ولي اينک احمدي‌نژاد را «فرافکن» نمي‌دانند؛ کسي که براي چند روز رياست بيش‌تر هيچ خدايي را بنده نيست؛ با شماهاي آماري آنچناني خود را مضحکه همگان کرده، و کانون‌هاي حامي‌اش، که اصلا و ابدا «تشنه قدرت» نيستند و فقط «شيفتگاني» هستند که مي‌خواهند از اريکه «خدمت» به زير کشيده نشوند، با دروغ و تهمت‌هاي زشت و روش‌هاي اقتدارگرايانه و نئوفاشيستي ايران را به سوي جنگ داخلي پيش مي‌برند. منظور از تشبيه انتخابات دهم به جنگ‌هاي حق و باطل در صدر اسلام، در سخنراني معروف 6 خرداد 1388 حسين شريعتمداري در اصفهان، [2] همين حوادثي نبود که امروز رخ مي‌دهد؟ آيا از همان زمان مقدمات کودتاي انتخاباتي، با روش‌هايي کاملاً مشابه با روش‌هاي حزب نازي آلمان در دهه 1930، تدارک نمي‌شد؟ زماني سعيد امامي در يکي از سخنراني‌هايش از «دوستان نئونازي» خود سخن گفت که هولوکاست را انکار مي‌کنند. اين «دوستان نئونازي» سعيد امامي همان طراحان همايش «هولوکاست» نيستند؟ کساني که حتي يک برگ پيشينه صهيونيسم‌پژوهي و يهودپژوهي در کارنامه‌شان نيست، مقام و منصب و شهرتي نداشتند، ولي ناگهان روزنامه وال‌استريت ژورنال، ارگان بانکداران يهودي نيويورک که با هر کس مصاحبه نمي‌کند، با ايشان مصاحبه مي‌کند و به ايدئولوگ دولت احمدي‌نژاد در حوزه صهيونيسم بدل مي‌شوند؟! بسيار فاصله است ميان صهيونيسم‌شناسي و صهيونيسم‌ستيزي راستين با نئونازيسم. سال‌ها پيش در مقاله «سعيد امامي و دوستان نئونازي او» شرح دادم که نازيسم و صهيونيسم زاده يک کانون‌اند و اين خاستگاه واحد را تبيين کردم. [*] به راستي، تحرکات فاشيستي سال‌هاي اخير در ايران، که با بلواي هولوکاست هم‌زمان است، و حتي شعارنويسي گسترده بر ديوارها به سود هيتلر، که در يادداشت 19 ارديبهشت 1386 در سايت خود مطرح کردم، [3] از سوي کدام کانون است؟ آيا مملکت وزارت اطلاعات ندارد و دستگاهي نيست که بتواند اين شعارنويسان را شناسايي کند؟

باور کنيد، چه بپذيريد چه نه، من به عنوان کارشناس اين حوزه، که ظاهراً مورد قبول شما نيز بوده، مدت‌هاست به اين باور رسيده‌ام که دست‌هاي مرموزي مي‌کوشد ايران را، حداقل در تبليغات، به کاريکاتوري از آلمان هيتلري بدل کند؛ و حداکثر اين‌که در دور دوّم حکومت احمدي‌نژاد ماجراجويي‌هاي نظامي مدهشي را رقم زند. مشاوران «نئونازي» از کجا سردرآورده‌اند؟ چرا آقاي احمدي‌نژاد در مصاحبه معروف خود با مايک والاس، خبرنگار معروف يهودي- آمريکايي، در پاسخ به اين گفته او که «تعدادي از بهترين دوستان» احمدي‌نژاد يهودي هستند، تکذيب نمي‌کند و به تعبير ديگر بر اين گفته او صحه مي‌گذارد؟ اين «بهترين دوستان يهودي» احمدي‌نژاد چه کساني هستند؟ [**] پنجشنبه 26 مهر 1386 در دفترچه يادداشت‌هاي روزانه‌ام چنين نوشتم:

من ادعاهاي مهدي خزعلي درباره تبار يهودي احمدي‌نژاد را مستند نمي‌دانم و به آن اعتنا نمي‌کنم و حتي طرح اين مسائل از سوي وي را مشکوک و هدفمند مي‌دانم به‌ويژه که خزعلي ابتدا بايد توضيح دهد به‌رغم تمکن فراوان مالي خود و خانواده‌اش، به عنوان فرزند يک آيت‌الله سرشناس، چرا داراي صاحبخانه يهودي بوده و هست. [4] ولي برخي حاميان احمدي‌نژاد برايم مسئله هستند: از محمدعلي رامين، که يک شبه و با مصاحبه وال‌استريت ژورنال ناگهان ايدئولوگ صهيونيسم‌ستيزي در جمهوري اسلامي ايران شد تا حسين شريعتمداري و روح‌الله حسينيان که براي سوق دادن ايران به سوي جنگ داخلي و برانداختن نظام جمهوري اسلامي به جدّ مي‌کوشند. اين دو تنها نيستند. شبکه قدرتمند و متنفذ و ثروتمندي حامي احمدي‌نژاد است که فلاحيان و حسينيان و علم الهدي (امام جمعه مشهد) از گردانندگان آن‌اند و روزنامه کيهان و سايت «رجانيوز» سخنگوي آن. مواضع شريعتمداري، که انتخابات دهم را به جنگ‌هاي حق و باطل در صدر اسلام و ميرحسين موسوي را به طلحه و زبير و يزيد تشبيه مي‌کند، و سخنان حسينيان که همان مقايسه را مي‌کند و حرکت‌هاي غيراخلاقي و تحريک‌آميز احمدي‌نژاد در مناظره‌هاي تلويزيوني را «افشاگري علوي و اباذري» مي‌خواند، [5] بيانگر تلاش اين کانون براي خونين کردن اختلافات و تعارض‌هاي سياسي در ايران و از اين طريق برافروختن جنگ داخلي است. آنان مدتي است زمزمه آشوب‌هاي خياباني را با پيامک‌ تکثير مي‌کنند. اين روش تازه نيست. کانون فوق سال‌هاست، از زمان حوادث کوي دانشگاه و قتل‌هاي زنجيره‌اي، استراتژي تبديل اختلافات جناح‌هاي سياسي درون ايران به تعارضات خونين و جنگ داخلي را پيش مي‌برند.

اين تحليل تازه به ذهن من نرسيده. سال‌هاست اين فرايند را با دقت پي مي‌گيرم و در اين زمينه هشدار مي‌دهم. در زمان حوادث کوي دانشگاه تحليلي خصوصي نگاشتم که گويي به همين امروز تعلق دارد. آن زمان نيز کساني در جناح‌هاي سياسي معارض مي‌کوشيدند سير تحولات را به جنگ داخلي بکشانند. مي‌گويند اين کسان فقط در «جبهه مشارکت» يا گروه‌هاي دو خردادي بودند. مي‌گويم چنين نيست. در همه گروه‌ها بودند. شبکه براندازي که کيان جمهوري اسلامي و حتي تماميت ارضي ايران را هدف گرفته دو خردادي و سه تيري نيست؛ در همه جناح‌ها نفوذ دارد و کار خود را پيش مي‌برد. در تحليلي که 29 تير 1378 ارسال شد، حوادث آن روز را تبيين کردم. گزيده‌اي از مندرجات قابل انتشار تحليل فوق به شرح زير است:

نگارش تحليل فوق در ساعت سه و نيم بامداد سه‌شنبه 29 تير 1378 به پايان رسيد. به يقين، تحليل‌گران ديگر نيز بودند که با دقت و دلسوزي و درايت فرايند حوادث را رصد مي‌کردند و پيشنهادات مشابهي ارائه نمودند. در پي اين‌گونه اطلاع‌رساني‌ها، سير حوادث، که به سمت فاجعه و جنگ داخلي مي‌رفت، به‌ناگاه دگرگون شد. از 23 تا 30 تير 1387 تبليغات تلويزيون به شدت تحريک‌آميز بود در حدي که حتي تصاوير آقاي خاتمي، رئيس‌جمهور، را نشان نمي‌داد. اين رويه با اعلاميه‌هاي تحريک‌آميز وزارت اطلاعات تکميل مي‌شد. از برنامه اخبار 9 شب چهارشنبه 30 تير شبکه اوّل سيما چرخشي ناگهاني رخ داد. در تفسير سياسي پس از خبر براي نخستين بار بر «وحدت ملّي» تأکيد شد و حضور عناصري در سطوح مياني هر دو جناح که تشنج‌آفريني مي‌کنند. برنامه تهيه شده درباره حوادث دانشگاه، به‌رغم وعده پيشين و پخش تيزرهاي تبليغاتي آن، به دليل مواضع افراطي و تنش‌زا، پخش نشد. حوالي ساعت ده بعد از ظهر پنجشنبه آقاي محسن رضايي در برنامه «جهان سياست» حدود يك ساعت صحبت كرد. تحليل رضايي بسيار مهم بود. او كساني را كه عليه دولت آقاي خاتمي كارشكني مي‌كنند «حداقل داراي نفسانيات» خواند و بر وحدت نيروهاي انقلاب و «دمکراسي اسلامي» تأكيد كرد. سرانجام، در 8 مرداد 1378 مقام معظم رهبري در خطبه‌هاي نماز جمعه تهران اقدامات و مواضع آقاي خاتمي را مورد تأييد قرار دادند و «حمايت قاطع» خويش را از دولت بيان نمودند. به‌گفته ايشان، «اصلاً فلسفه انقلاب آزادي مطبوعات و بيان» بود. رهبري در عين حال از حضور برخي غريبه‌ها و دشمنان در برخي مطبوعات گله کردند. هفته‌نامه اکونوميست، که سخنگوي متنفذترين کانون‌هاي زرسالار غرب به‌شمار مي‌رود، در سرمقاله پس از خطبه فوق نوشت: حادثه مهمي که در هفته اخير در ايران رخ داد و مورد توجه تحليل‌گران قرار نگرفت اتحاد پنهاني است که ميان رهبر ايران، آيت‌الله خامنه‌اي، و رئيس‌جمهور، آقاي خاتمي، پديد آمده است.

ده سال پيش به جدّ و با جسارت بر برکناري نيروهاي افراطي از رسانه‌هاي مؤثر، مانند کيهان، تأکيد کردم و امروز نيز بر همان باورم. همين کيهان زماني که طالبان به قدرت رسيد، و سياستي خصمانه عليه ايران در پيش گرفت، به شدت بر طبل جنگ با طالبان مي‌کوبيد؛ حادثه‌اي که مي‌توانست فاجعه‌آفرين شود. اين تحريکات نيز به دليل درايت رهبري خنثي شد. همان کانون مدعي بود يک روزه کابل را خواهد گرفت!

فضاي کنوني، فضايي که به سرعت به سوي تنش مي‌رود، ناگهان مرا به ده سال پيش برد. چقدر سناريوها شبيه است. آيا در روزهاي آينده، به‌ويژه پس از اعلام نتايج، همين سناريو رقم نخواهد خورد؟

مرا متهم کرده‌ايد که «به دليل تأمين منافع شخصي» مبارزه با فساد را از ياد برده‌ام زيرا از «افشاي اسامي» در مناظره تلويزيوني احمدي‌نژاد استقبال نکرده‌ام. نوشته‌ايد:

اوّل، «تأمين منافع شخصي» را درنيافتم. اگر منظور اين است که حمايتم از مهندس موسوي به طمع دريافت پاداش از اوست؛ چنين نيست. شما مهندس موسوي را نمي‌شناسيد ولي من مي‌شناسم. با برخي دوستان قديمي مهندس، که پيش از انقلاب با او دوست نزديک بوده‌اند، دوست بوده ‎ام. از ميرحسين موسوي دلخور بودند و او را «ناوفادار به دوستان قديمي» مي‌خواندند. اين تعبير ناشايست است. آنان دلخور بودند که مهندس در زمان قدرت مقام و منصب و امتيازي به ايشان نداد. اين روحيه مهندس موسوي را خوب مي‌شناسم و مي‌دانم که وي جدّي‌تر و در روابط دوستانه اصول‌گراتر از آن است که براي اين‌گونه حمايت‌ها و ستايش‌ها پاداشي عطا کند. اين صفت مهندس را مي‌ستايم. يقين دارم که اندکي پس از پيروزي او «سهم‌خواهان»، که هم اکنون مبلغين مهندس‌اند و در اين و آن شهر سخنراني مي‌کنند، خواهند رنجيد و مخالفت را آغاز خواهند کرد. به‌علاوه، زماني که من، پيش از اتخاذ قطعي تصميم مهندس بر نامزدي رياست جمهوري، در پنجشنبه 17 بهمن 1387، با مهندس ديدار کردم و سپس آن يادداشت را نوشتم، کسي گمان نمي‌برد ميرحسين موسوي ناشناخته براي نسل جوان چنين محبوب خواهد شد. آن زمان پيروزي احمدي‌نژاد در انتخابات دهم محتمل به‌نظر مي‌رسيد و رقيب اصلي او آقاي خاتمي بود. کسي گمان نمي‌برد مهندس به‌طور جدّي وارد عرصه شود يا خاتمي کناره گيرد؛ نه «قلم نيوز» در کار بود نه «موج سبز».

دوّم، آري! آرزوي من مبارزه قاطع با فسادي است که تاروپود نظام جمهوري اسلامي ايران را فراگرفته. بارها و بارها در اين زمينه قلم زده‌ام. واژه «مافيا» را، به معني روشن و تعريف شده نه موهوم و نه ماکياوليستي، در فرهنگ سياسي ايران متداول کردم: «گروه‌هاي ذينفوذي که بر حيطه معيني از اقتصاد، سياست و فرهنگ سيطره انحصاري برقرار کرده و از روش‌هاي "مافيايي" براي حفظ اين انحصار بهره مي‌جويند.» سال‌ها پيش، پيش از دو خرداد 1376، از «طبقه جديد» سخن گفته ‎ام و از افراد و کانون‌هايي که با بهره‌گيري از قدرت سياسي به ثروت‌هاي کلان رسيده‌اند. از "مافياي نفتي" گفته ‎ام و در راه ترويج اين مفهوم و شناخت مصاديق و ارائه راه‌کارهاي مبارزه با آن کوشيده‌ام. به تمام آن‌چه کرده‌ام باور عميق دارم.

آقاي احمدي‌نژاد در انتخابات نهم مبارزه با «حلقه بسته قدرت» و «مافياي نفتي» را به شعار خود بدل کرد. اين شعار جذاب و براي همگان مطلوب بود. ولي از زماني که کابينه خود را به مجلس معرفي کرد، به‌تدريج روشن و روشن‌تر شد که وي به شعارهاي انتخاباتي‌اش وفادار نيست. سعيدلو، معاون اجرايي رئيس‌جمهور و اوّلين گزينه او براي تصدي وزارت نفت، از اساس مافياي نفتي را منکر شد و ساير نزديکان احمدي‌نژاد حتي منکر طرح اين شعار در انتخابات نهم شدند. براي وزارت نفت گزينه‌هاي متعدد عرضه شد. برترين گزينه مهندس سيد علي بهشتيان بود که در ميان کارکنان وزارت نفت، هم به دليل مبارزه‌اش با «حکمرانان نفتي» و هم به دليل تخصص‌اش، اعتبار فراوان داشت. مهندس بهشتيان برترين و بهترين گزينه براي وزارت نفت بود ولي احمدي‌نژاد او را نپذيرفت و کوشيد صادق محصولي را وزير نفت کند. اين بهشتيان، که با آيت‌الله شهيد دکتر بهشتي نسبتي ندارد، دوست صميمي مهندس موسوي بود و من در جريان مبارزه با قرارداد شل، در زمان وزارت زنگنه، از طريق مهندس موسوي با او آشنا شدم. آيا محصولي، کسي که از طريق قاچاق نفت ميلياردها تومان ثروت اندوخته، گزينه مناسبي براي مبارزه با مافياي نفت و گاز بود؟ سپس، احمدي‌نژاد ناگزير وزيري هامانه را وزير نفت کرد؛ مديري که سالم و خوش‌نام بود ولي توانمندي کافي را براي مبارزه با مافياي نفتي نداشت. وزيري هامانه نيز استعفا داد زيرا نتوانست خواست‌هاي تحميلي و غيرقانوني حلقه نزديک اطرافيان احمدي‌نژاد را بپذيرد. سرانجام، وزارت نفت به نوذري سپرده شد. اجازه دهيد بيش از اين سخن نگويم؛ از سوابقش در دوره هشت ساله نمايندگي شهر کازرون و غيره.

کدام مبارزه با مافياي نفتي؟ آيا احمدي‌نژاد نمي‌توانست بخشي از اوقات خود را، از ابتداي رياست جمهوري، صرف تحقق شعار مبارزه با فساد کند؛ همان شعاري که او را به قدرت رسانيد! آيا او نمي‌توانست پرونده استات اويل را، که در سراسر جهان شهرت دارد، از مجاري قانوني و کارشناسي پيگيري کند و در طول چهار سال به فرجام رساند؟ بالاخره، بايد در محاکم قضايي ايران روشن مي‌شد که وابستگان آيت‌الله هاشمي رفسنجاني در اين ماجرا مقصرند يا بي‌گناه. چرا ناگهان در شب انتخابات استات اويل و فرزندان هاشمي رفسنجاني را مطرح کرد؟ اين ماجرا، و فساد ديوان‌سالاري در دولت‌هاي هاشمي و خاتمي، چه ربطي به مهندس موسوي داشت؟ آيا در اين عملکرد کم‌ترين مايه‌اي از سلامت و صداقت مي‌توان ديد؟

آقاي احمدي‌نژاد در مناظره با مهندس موسوي کينه‌اي عميق از دوران امام راحل نشان داد. اين امر بارز بود. نمي‌دانم چرا بعضي‌ها نديدند؛ زماني که با پرخاش و اعتراض از اعزام نيرو به لبنان سخن مي‌گفت يا از گروگان‌گيري! آيا مي‌توان منکر شد که وابستگان به انجمن حجتيه در دستگاه ايشان به چنان اقتداري دست يافته‌اند که در تاريخ جمهوري اسلامي ايران سابقه نداشته است؟ آقاي احمدي‌نژاد از برخورد نامناسب در دوران دولت مهندس موسوي به روزنامه رسالت گلايه مي‌کند. آيا مي‌توان نامه‌هاي عتاب‌آميز امام راحل به گردانندگان روزنامه رسالت را فراموش کرد؟ امام خطاب به چه کساني تعبير «اسلام آمريکايي» را به کار بردند؟ خطاب به چه کساني فرمودند: شما عرضه اداره يک نانوايي را نداريد؟ کانون‌هاي حامي احمدي‌نژاد از که انتقام مي‌گيرند؟ از موسوي يا از امام؟

آقاي احمدي‌نژاد تمامي پروژه‌هايي را که دستاوردهاي سي ساله انقلاب است، با خودشيفتگي و نفسانيت بيمارگونه، به عملکرد چهار ساله خود نسبت مي‌دهد. اين همه بي‌صداقتي و بي‌انصافي را چگونه مي‌توان نديد؟ تلاش براي تأمين انرژي هسته‌اي، که پيش از انقلاب آغاز شده بود، در دولت مهندس موسوي به‌طور جدّي پيگيري شد. دولت‌هاي آقايان هاشمي و خاتمي نيز همان راه را ادامه دادند. راهبر اين دستاورد مقام معظم رهبري بود يا احمدي‌نژاد؟

من اهل شيرازم و مي‌دانم که جاده استراتژيک عسلويه- جم در زمان رياست جمهوري آيت‌الله هاشمي و به ابتکار وي آغاز شد و در دوران احمدي‌نژاد پايان يافت. آيا اين پروژه را مي‌توان دستاورد دولت احمدي‌نژاد، به تنهايي، ناميد؟ ساير پروژه‌هاي بزرگ ديگر نيز اين‌گونه است.

به عملکرد چهار ساله دستگاه‌هاي اطلاعاتي و امنيتي دولت احمدي‌نژاد بنگريد. اين کارنامه با ايجاد «کيس‌هاي» جنجالي و بي‌ثمر «حقوق بشر»، به ضرر جمهوري اسلامي ايران، به‌کلي سياه است: دستگيري و آزادي رامين جهانبگلو [6] و هاله اسفندياري، تخريب حسينيه وقفي شريعت در قم و ساير مراکز دراويش گنابادي، [7] که در سال 1360، در اوج درگيري‌هاي داخلي، آيت‌الله محمد محمدي گيلاني، حاکم شرع وقت، تعرض به آنان را اکيداً منع کرده بود، [8] دستگيري و آزادي عجيب رکسانا صابري، دستگيري اعضاي محفل امري بهائيان ايران که شبکه علني و کم خطر فرقه بهائي به‌شمار مي‌رود [9] [10] در حالي‌که گردانندگان وزارت اطلاعات به پديده‌اي به‌نام سازمان مخفي فرقه بهائي و مخاطرات بزرگ آن اعتقاد ندارند به‌رغم اسناد تاريخي که وجود شبکه بابيان و بهائيان مخفي و نفوذ آنان در ديوان‌سالاري از دوره قاجاريه و حرکت‌هاي تروريستي و تخريبي آنان را، از جمله و به‌ويژه در ماجراي «کميته مجازات» [11] و «نهضت جنگل»، [12] ثابت مي‌کند.

صدها برگ سند خدشه‌ناپذير درباره مفاسد مالي مديران عالي‌رتبه يا مياني در دفتر داوود احمدي‌نژاد، برادر بزرگ و بازرس ويژه رئيس‌جمهور، انباشته شده. کدام پرونده سامان يافته و به محاکم قضايي ارجاع شده؟ مديراني را مي‌شناسم که به‌رغم فساد آشکار مالي، و اطلاع رئيس‌جمهور و رئيس بازرسي او از مفاسدشان، عزل نشدند که ارتقاء نيز يافتند. کساني را مي‌شناسم که فسادشان، اخلاقي يا مالي، جنجال‌ها برانگيخت، به اين دليل از نهادهاي مربوطه برکنار يا پاکسازي شدند ولي رئيس‌جمهور آنان را در تيم خود يدک مي‌کشد گويي عامدانه در پي اعاده حيثيت از ايشان است.

درباره عملکرد چهار ساله دولت آقاي احمدي‌نژاد مي‌توان کتابي قطور نگاشت. موارد فراواني است که بعدها به‌طور مستند، من يا ديگران، خواهند نوشت. در يادداشت‌هاي چهار ساله اخير وبلاگ من موارد فراواني مي‌توان ديد. به اين دليل، برخي عناوين برگزيده را در صفحه اوّل وبلاگ خود به نمايش گذاشتم؛ اقدامي که مورد اعتراض شما قرار گرفت.

من يک روزه به اين داوري نرسيدم. من ديگر به احمدي‌نژاد رأي نخواهم داد. هرگز!

* بنگريد به مقاله «سعيد امامي و دوستان نئونازي او» (روزنامه آفتاب امروز، چهارشنبه 27 بهمن 1378/ 16 فوريه 200، ص 7. مقاله فوق را، با تغيير عنوان و حذف مقدمه آن درباره سعيد امامي، که به‌دلايل سياسي انجام گرفت، از همان آغاز در وبگاهم قرار دادم با عنوان «رازهاي پنهان صعود نازيسم» [1]

مقدمه‌اي که در روزنامه منتشر شد ولي در سايتم حذف کردم اين است:

«آقاي سعيد امامي (اسلامي) در زمان تصدّي معاونت امنيت وزارت اطلاعات در جمع دانشجويان دانشگاه همدان سخنراني ايراد كرده كه در هفته‌هاي اخير متن آن در برخي مطبوعات منعكس شده است. ظاهر اين سخنراني چهره فردي را نشان مي‌دهد كه گويا در برابر پديده نفوذ صهيونيسم در فرهنگ جهاني سخت حساس و معترض است. او، از جمله، چنين مي‌گويد: "كتاب‌هاي تاريخي را اگر واقعاً خوانده باشيد، اين بحث شش ميليون يهودي يك جفنگ تاريخي است. من يك سري از اين دوست‌هاي نازي و نئونازي داشتم. كتاب‌هاي معتبر درجه يكي را در اين رابطه براي من فرستادند. آخرين آماري را كه خود يهودي‌ها جمع كرده بودند، 250 هزار نفر بود كل كشته يهودي‌ها در جنگ دوّم جهاني. در صورتي كه مي‌بينيم چند ميليون نفر در جنگ جهاني كشته شده است، ولي دنيا را شش ميليون يهودي كشته شده پر كرده است..." (ضميمه گزارش فيلم، شماره 141، 15 دي 1378، ص 31) آنچه در نقل‌قول فوق از اهميت فراوان برخوردار است و تعمق جدّي را مي‌طلبد، تأكيدي است كه نامبرده بر "دوستان نازي و نئونازي" خود كرده است. حيرت‌انگيزتر اينكه او اين نكته را، در مقام معاون امنيتي وزارت اطلاعات جمهوري اسلامي ايران، در جمع دانشجويان اعلام مي‌دارد و به اين ترتيب اين تصوير را القاء مي‌كند كه گويا "نازي‌ها و نئونازي‌ها" مخالفان واقعي و سرسخت صهيونيست‌ها و لذا دوستان و متحدان نيروهاي معتقد به آرمان‌هاي انقلاب اسلامي هستند و نظرات و به تبع آن عملكرد سياسي ايشان مي‌تواند مثبت و مورد تأييد تلقي گردد. از سوي ديگر، آقاي سعيد امامي تلاش پژوهشي گسترده‌اي را كه در سال‌هاي اخير از سوي گروهي از فرهيختگان و روشنفكران و مورخان آزادانديش و خوشنام دنياي غرب، كه برخي از سرشناس‌ترين چهره‌هاي ايشان در زمره مبارزان و زندانيان ضدنازي دوران جنگ جهاني دوّم جاي دارند، در جهت پيرايش تحريف‌هاي تاريخي آغاز شده، به جريان بسيار بدنام و مشكوك نازيسم و نئونازيسم نسبت مي‌دهد. او بدينسان، رندانه، بر تبليغات گسترده صهيونيست‌ها صحه مي‌گذارد كه گويا مورخان و محققاني كه در جهت شناخت عملكرد شبكه مافيايي- صهيونيستي دنياي معاصر و مقابله با تحريفات تاريخي ايشان مي‌كوشند، در زمره فاشيست‌ها و نئونازي‌ها جاي دارند. نگارنده، در بررسي زير- جدا از بحث‌هاي جاري مطبوعاتي درباره پديده سعيد امامي- مي‌كوشد تا پيوندهاي مشكوك فاشيسم و نازيسم را با كانون‌هاي دسيسه‌گر و صهيونيستي دنياي معاصر به اجمال نشان دهد.»

** بنگريد به يادداشت وبلاگ «يهودشناخت» که حاصل تفحص جدّي نويسنده وبلاگ فوق براي تعيين صحت و سقم اين مطلب است. به علت اهميت مسئله عين يادداشت ايشان را نقل مي‌کنم:

«يکي از خوانندگان به‌نام مهدي... در مورد مصاحبه مايک والاس با آقاي احمدي نژاد ادعايي کرده بود که طبيعتاً پذيرفتن آن نياز به بررسي داشت. از آنجا که نتوانستم هيچ متن کامل و ويرايش نشده اي از اين مصاحبه در اينترنت پيدا کنم، منتظر ماندم تا تکرار اين مصاحبه را که روز جمعه ساعت ۱۷:۴۰ از شبکه اوّل سيما پخش شد با دقتي بيش‌تر از قبل ببينم و بشنوم. جالب اينجاست که در گزارش سايت CBS News هم متن قسمت مورد نظر درج نشده است. گويا يا قضيه برايشان مهم نبوده است يا آقاي مايک والاس بندي را که نبايد به آب مي‌داده به آب داده است. با ديدن دوباره مصاحبه متوجه شدم که متأسفانه ادعا حقيقت دارد و اتفاقي که مهدي به آن اشاره کرده بود در حدود دقيقه شصتم اين مصاحبه تقريباً هفتاد و پنج دقيقه‌اي روي داد. و اما ادعاي تأييد شده مهدي: «ديشب (25/ 5/ 1385) مصاحبه آقاي احمدي‌نژاد با شبكه خبري CBS آمريكا پخش شد. نزديك به پايان مصاحبه، مصاحبه كننده گفت: "علي‌رغم دشمني كه شما با يهوديان داريد تعدادي از دوستان شما [رئيس جمهور] يهودي هستند". احمدي‌نژاد پاسخ داد: "من چنين كساني را نمي‌شناسم. شايد منظورتان خودتان هستيد." مصاحبه كننده گفت: "البته كه من يهودي هستم." احمدي‌نژاد ادامه داد: "ولي شما دوست قديمي من نيستيد ما تازه دوست شده‌ايم." مصاحبه كننده گفت: "نه! منظور من تعدادي از بهترين دوستان شماست." ولي مترجم چنين ترجمه كرد: "همه جاي دنيا يهودي هست. شما هم در ايران يهودي داريد." و احمدي‌نژاد پاسخ داد: "بله كه ما در ايران يهودي داريم. در مجلس هم يهودي داريم..." و خلاصه قضيه را ماست مالي كردند.»

ادعاي مهدي که مورد بررسي قرار گرفت و تأييد شد، اما تکليف ادعاي مايک والاس چه مي‌شود؟ اگر او دروغ گفته و قصد فتنه‌گري داشته است چرا به جاي تکذيب، قضيه ماست مالي شده است و اگر ادعاي او درست است اولاً بايد مشخص شود اين يهوديان که تعدادي از بهترين دوستان رئيس جمهور هستند کيستند؟ ثانياً آيا رئيس جمهور از هويت يهودي آنها خبر داشته است يا خير؟

پي نوشت مورخ ۱۳ شهريور ۱۳۸۵: پس از تشکيک برخي دوستان در صحت خبر فوق و سکوت رسانه‌هاي خبري در اين مورد، تصميم گرفتم که فيلم مصاحبه مايک والاس با آقاي احمدي نژاد را پيدا کنم. خوشبختانه مؤسسه سروش سيما به دادم رسيد و پس از واريز کردن سه هزار تومان ناقابل به حساب اين مؤسسه توانستم اين فيلم را به دست بياورم. متأسفانه پس از ديدن دوباره فيلم ماستمالي کاري مترجم به تأييد دوباره رسيد. اگر حال و حوصله‌اي بود، صداي بخش مورد نظر از مصاحبه را در اينترنت خواهم گذاشت تا دوستاني که در اين قضيه شک دارند به يقين برسند...» [1]

پي‌نوشت شهبازي (پنجشنبه، 21 خرداد 1388، 9 صبح): نويسنده وبلاگ «يهود شناخت» خواسته‌اند که جملات پاياني يادداشت را، که بيانگر تلقي ايشان از ماجراي فوق است، نقل کنم. تلقي ايشان چنين است: «البته اين را هم بگويم که تحليل شخصي بنده اين است که مايک والاس قصد شيطنت داشته است. او خود يک يهودي صهيونيست است و منطقي نيست که يک صهيونيست بخواهد در مورد نفوذ پنهان يهوديان در حاکميت يک کشور افشاگري کند. الا اينکه بگوييم قصد موذي گري و تخريب داشته است. سئوال من اين است که چرا مترجم بايد حرفهاي مصاحبه کننده را آن هم در مصاحبه اي در اين سطح، تغيير بدهد و جور ديگري ترجمه کند؟»

تلقي من اين نيست. گمان مي‌کنم برخي از نزديکان احمدي‌نژاد در نهاد رياست‌جمهوري، به تصوّر اين‌که مايک والاس يهودي آمريکايي و پيرمردي کارکشته و «خودي» است، خام شده و در پيش از مصاحبه اصل و تبار خود را به او شناسانيده‌اند و مايک والاس در گفتگو «بند را به آب داده است.» به اين دليل بخش فوق در وبگاه شبکه خبري CBS سانسور شده. اين تصوّر که احمدي‌نژاد نفهميد مايک والاس چه مي‌گويد و تمام کاسه کوزه‌ها را بر سر مترجم شکستن درست نيست.